تأمّلاتی درباره "انقلاب اسلامی ايران"! (بخش سوم و پايانی)، علی ميرفطروس

بقول «کارل پوپر» ما بايد عادت دفاع از «مردان بزرگ» را ترک کنيم، چرا که اين «مردان بزرگ» با حمله به عقل و آزادی،

خطاهای بزرگ مرتکب شده اند. «پوپر» اين دسته از روشنفکران را (که با انديشه های خويش راهگشای حکومت های جبّار بوده اند) «پيامبران دروغين» می نامد.
برای من، نه نظام جمهوری مطرح است و نه رژيم سلطنتی، بلکه در اين لحظه، برايم تنها و تنها، آزادی ايران مطرح است. من در آرزوی ايجاد فضای دموکراتيک و آزادی هستم که در آن هر شهروند ايرانی، آزادانه و آگاهانه بتواند نظام سياسی دلخواهش را (چه سلطنت، چه جمهوری) انتخاب کند و اين آرزو، تحقّق نخواهد يافت مگر با سقوط کلیّت جمهوری اسلامی.
دربارة حملة احتمالی آمريکا، موضع بسياری از روشنفکران و رهبرانِ سياسی ما چنانست که گويی از زبان سران و رهبران جمهوری اسلامی سخن می گويند!! بعضی از سروران سياسی و دانشگاهيان ما معتقدند که « حمله به ايران برای آيندة دموکراسی در ايران، زيانبار است» اين دوستان - متأسفانه - چنين وانمود می کنند که در ايران گويا دموکراسی و آزادی وجود دارد! و يا در آينده - با وجود جمهوری اسلامی - استقرار آزادی و دموکراسی در ايران ممکن و ميسّر است!
به نظرِ من می توان ضمن مخالفت شديد با حمله به مردم و تأسيسات صنعتی و اتمی ايران، از حملة آمريکا به سران و رهبران جمهوری اسلامی و کوبيدن سيستم سرکوب رژيم (پاسداران، بسيج و ...) حمايت کرد، مسئله ای که می تواند باعث ريختن ترس مردم و در نتيجه: موجب قيام مردم و فروريختن جمهوری اسلامی گردد.
دموکراسی را «ورزش فروتنی» خوانده اند، بنابراين: بر همة ماست که بدور از تنگ نظری های سياسی، با فروتنی و تواضع در يک اتحاد ملی، شعار «آزادی ايران» و «حقوق بشر» را به اصلی ترين و محوری ترين شعار مبارزاتی خويش بدل کنيم.