"چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا؟" عبدالکريم سروش

من از روزي که اين عيوب و آفات را ذاتي و نهادي اين نظام ديدم، با آن‌که درها به روي من گشاده بود، از خانه قدرت بدرآمدم و پاي در دامن عزلت کشيدم و چشم از مکسب و منصب دوختم و دل از وسوسة رياست بپرداختم، و وضو از چشمة حقيقت ساختم و چارتکبير بر مصلحت‌ زدم و تن به رنج غربت دادم و گوش به نداي وجدان سپردم و دست به نشر معرفت بردم و زبان به انذار و نصيحت گشودم و نقد سنت و سياست را پيشه گرفتم و
مي‌شنيدم فحش و خر مي‌راندم/ ربّ يسّر زير لب مي‌خواندم
هر زمان مي‌گفتم از سوز درون/ اهد قومي انّهـم لايـعـلـمـون
"من و هم صحبتي اهل ريا؟ دورم باد". مروت و مردمي را بفروشم به "استخوان خوکي و عطسة بزي